«Καμία κραυγή οδύνης δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την κραυγή ενός ανθρώπου». Με motto αυτή τη φράση του Βιττγκενστάιν ο Σταύρος Ζαφειρίου νοηματοδοτεί το περιεχόμενο του νέου ποιητικού βιβλίου του. Από τον «Φεγγαρίσιο Πιερρότο» του Σένμπεργκ, που ακολουθεί τη δοκιμασία των εξορίστων, μέχρι την καφκική-οδυσσεϊκή «Σιωπή των Σειρήνων», από το νοσοκομείο εκστρατείας του Γκέοργκ Τρακλ μέχρι την αμφιλεγόμενη «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ, από τον φτωχοδιάβολο της Αλεξάντερπλατς του Ντέμπλιν μέχρι τους αστρικούς στροβιλισμούς του Βαν Γκογκ, ο Σταύρος Ζαφειρίου, τυλίγοντας και ξετυλίγοντας το νήμα του εξπρεσιονισμού, μας οδηγεί σε εποχές που τόσο παραλληλίζονται με τη δική μας, για να μας δείξει πώς οι πολιτικές, οικονομικές και αξιακές κρίσεις γίνονται οι μήτρες που γεννούν τα τέρατα της ιστορίας· πώς το ατελές της ανθρώπινης ύπαρξης γίνεται ο μηχανισμός της αυτοενοχοποίησής της. Για να μας πει πως «αν η ιστορία γράφεται από τους νικητές, μένει η τέχνη να ιστορεί τους νικημένους», πως «κι ο πιο τέλειος κόσμος θα είναι ημιτελής πριν απ’ την πινελιά της ουτοπίας». «Πράσινος ουρανός, μπλε χορτάρι». Είναι η μετάφραση της φύσης, είναι η έκφρασή της μέσα μας, λέει ο Καντίνσκυ. Είναι η μετάφραση του ανθρώπου, συμπληρώνει η ποίηση.