Είτε προ πολλού, από τα χρόνια του Λεονάρντο ντα Βίντσι και έως τα τέλη του 19ου αιώνα, είτε προ ολίγου, από τις αρχές του 20ού αιώνα έως τις μέρες μας, οι ανθρώπινες πράξεις και επιθυμίες καλλιεργούνται στον κήπο της Ζωής και θορυβούν στα μονοπάτια του Βίου. Εκεί στριμώχνονται άνθρωποι με αυταπάτες που φαίνονται παρθένες και πείσμονες, όπως είναι ο έρωτας, η αγάπη, το μοιραίο, το σπουδαίο και το ταπεινό. Εκεί προβάλλουν η Τζοκόντα, ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, ο Μότσαρτ, ο κυρ Ζαχαρίας, που έφερε την πανώλη στην Αθήνα, ο Μιχάλης ο οδοντοτεχνίτης, η γάτα της Λοζάνης, ο Φραντς Κάφκα του Χέρμαν, η Φλωρεντία στο Μουσείο του Λούβρου, η καλλονή κόρη στη Σιγκισοάρα, ο Ότο φον Μπίσμαρκ, ο Μαρδοχαίος εραστής της Μαρίας Θηρεσίας, η ηγουμένη Γερτρούδη, ο Σιγισμόνδος, που μπήκε σε λάθος δωμάτιο, η Λίνα Μαρμαντασβίλι, που δεν βιαζόταν, στην Τιφλίδα. Ο συγγραφέας χαράζει τον λόγο του με κατανόηση και άλλη τόση συμπάθεια, επειδή όταν πλέκεις μια ιστορία πρέπει να έχεις μαλλί για πλέξιμο. Και επειδή το γέλιο είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπου, συχνά μέχρι δακρύων.