Το συγγραφικό έργο του Ντύλαν Τόμας χαρακτηρίζεται από μια ξεχωριστή ιδιομορφία. Ιδιομορφία που διαφοροποιεί το γράψιμό του σε τέτοιο βαθμό, ώστε ν αχρηστεύει a priori κάθε απόπειρα σύγκρισής του με το έργο άλλων συγχρόνων του. Δαιμονικά ποιητική φύση, ο Τόμας ανέσυρε τη λέξη απ την φθορά της καθημερινής τριβής και την τοποθέτησε σ ένα συμβολικό εννοιολογικό επίπεδο που επεκτείνεται στο μεταφυσικό όραμα. Γιατί ο Ντ. Τόμας παίζει με τις λέξεις. Βαθύς γνώστης και μελετητής της αγγλικής γλώσσας και λογοτεχνίας, από τα παιδικά του χρόνια και της Βίβλου -τα δύο βασικά εφόδια της μόρφωσής του-, συνδυάζει απαράμιλλα την καθομιλουμένη με την αρχαΐζουσα, εμφυτεύοντας ανάμεσά τους λέξεις ιδιωματικές, αργκό. Οι πυκνά εναλλασσόμενες εικόνες, οι μεγάλες παράγραφοι που τις διατρέχει μια ανάσα, η ιδιόρρυθμη χρήση του συντακτικού, ο πλούτος των συνηχήσεων, η επινόηση λέξεων, τα λογοπαίγνια, η εσκεμμένη κρυπτικότητα των λέξεων, η μουσική ροή της έκφρασής του, μαρτυρούν έναν εξουθενωτικό λογοπλάστη που αναζητά, "πιέζει και πλάθει" τη λέξη, για να της προσδώσει τελικά μία επιλογή νοηματική, ένα φάσμα συγκινησιακών και μεταφυσικών σημασιοδοτήσεων.