Το βιβλίο "Προσδοκία" χωρίζεται σε δύο μέρη: Το πρώτο περιλαμβάνει ποιήματα ποικίλων εμπνεύσεων -τα περισσότερα λυρικά- και το δεύτερο, μια σειρά αισθηματικών επιστολών με τίτλο "Χωρίς παραλήπτη". Επιστολές που απευθύνονται σε μια ιδεατή αγαπημένη, που μοιάζει να αναδύεται και να σβήνει στη φαντασία του Χρήστου Γιουσμαδόπουλου μ έναν τρόπο στωικής επίκλησης, δραματικής κάποτε, διατυπώνοντας σκέψεις, στοχασμούς και ερωτικές εκμυστηρεύσεις, που είναι ολοφάνερο ότι εκπυρώνονται από μια ψυχή διψασμένη για έρωτα και ζωή. Οι στίχοι του Χρήστου στην αγαπημένη του -και μιλώ για τους ερωτικούς- είναι ένας καταρράχτης τρυφερότητας, λατρείας και αγγελικού έρωτα, που ζει εξαγνισμένος μακριά από τις ανθρώπινες αυταπάτες. Έρωτας που γίνεται στο τέλος ένα ονειρόδραμα παραμυθιού. Σ ένα τέτοιο αισθητικό "περιβάλλον" όλα προβάλλονται, ακόμα και τα καθημερινά, με τρόπο ποιητικό κι ο ποιητής γίνεται άθελά του άθυρμα των ίδιων του των στοχασμών. Τότε, αρχίζει να μισεί τον εαυτό του και να κυκλώνεται από μια διάθεση αυτοκαταστροφής. (Δημήτρης Νικορέτζος)