«Τούτο το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα/ ο θάνατος ασταμάτητα με ροκανίζει». Έτσι ξεκίνησε. Μεσήλικη, κρίση, αλλαγές – πάνω που ήρθαν «οι δικοί μας άνθρωποι» για να βιώσουμε εκείνο το πικρό «Όταν ο Θεός θέλει να τιμωρήσει τους ανθρώπους, εισακούει τις προσευχές τους» (Όσκαρ Ουάιλντ). Ή, χειρότερα, στέλνει τον Νίκο Αρχιμανδρίτη και για διευθυντή «ένα δικό μας παιδί». Για να γκρεμιστεί μια ζωή, αρκεί ένα καλοκαίρι • και για να αλλάξει μια εφημερίδα χέρια, μερικοί ρούνοι και λίγα παραισθησιογόνα φυτά. Μια δημοσιογράφος βιβλίου και η τηλεφωνήτρια στην εφημερίδα Πατρίς αφηγούνται πώς γκρεμίστηκε μια αυτοκρατορία. Και η Προσωπαγνωσία είναι όλοι εμείς που χάσαμε πρόσωπα, παρελθόν, ιδεολογίες, ζωές, που μέσα σε ένα καλοκαίρι γίναμε «Κανένας», σαν τον Οδυσσέα. Κι όλος ο γνωστός κόσμος μας «φτιαγμένος για να καταλήξει ένα ωραίο βιβλίο», σήμερα που τίποτα πια δεν είναι στη θέση του: ούτε τα αυτονόητα, ούτε οι «σταθερές» μας, ούτε φυσικά η Πατρίς. Μονάχα το καλοκαίρι–