Υπάρχουν και μεγάλες αγάπες....

Τον πρωταντίκρισε στο πλοίο....

Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα....

Μια ιστορία για έναν άντρα που φοβόταν τις θύελλες, για μια γυναίκα που της έμελλε να φύγει, για μιαν άλλη που πέτρωσε περιμένοντας, για κείνη που όταν διαβάζει Ρεμπώ τον θυμάται, για την μεγάλη απούσα που όταν επιστρέφει είναι πάντοτε αργά....

Το κοριτσάκι ασάλευτο στεκόταν....

Ο ένας ισχυριζότανε για τον άλλο, πως βρήκε στο πρόσωπό του, το νόημα της ζωής....

-...

-...

Επιστρέφει....

-...

-...

-...

-...

-...

-...

Η Νεφέλη λατρεύει τις τσαγιέρες....

Όλα, από τον μεγάλο φόβο ξεκινούν....

Σαράντα πέντε ποιήματα για την άβυσσο της αρχής κι εκείνο το επώδυνο αλλά λυτρωτικό άλγος του κάθε "αρχίζω"....

Η γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή - πονάει, υποφέρει, ερωτεύεται, φοβάται, φεύγει, νοσταλγεί, θρηνεί, ελευθερώνεται και ζει....

Η Εκάτη-Ουλρίκα, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν αντέξει....

Πρωτεϊκή, γήινη και αστρική, υπακούοντας αθέλητα σε μια αλλόκοτη παράκληση, που κατά βάθος υπήρξε για κείνη διαταγή, η Λίλιθ θα ανακαλύψει μυστηριωδώς σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο σαράντα έξι ερωτικές επιστολές, και η τοξίνη των λέξεων θα της αλλάξει έκτοτε τη ζωή....

Ύπνος στο μπλε δωμάτιο Μετράει τον χρόνο και δεν της βγαίνει πότε γεννήθηκε πότε γονάτισε πότε αγάπησε για πότε θρήνησε σε ποιο δωμάτιο ποια μέρα μήνα ποια χρονιά Σεντόνι και τα σκεπάζει όλα το μούχρωμα μόνο να γίνει νύχτα στο μπλε δωμάτιο Επιτέλους να πέσει, θέλει, να κοιμηθεί....

Τα πάντα στη ζωή της Αρασέλης ήταν μουσική, rnτο καθετί το έφερνε η μουσική....

Μια Ρόζα που είναι κάκτος και ονειρεύεται ιβίσκους, νεραγκούλες και καμέλια ιαπωνική, αυτοκρατορική, μια Ζέλντα που εξακολουθεί να αγαπά ακόμα κι όταν ο εαυτός της χαθεί, μια Λόλα, "έξω ψυγείο, μάρμαρο, πάγος" και μέσα "σκαντζόχοιρος που αιμορραγεί", μια γυναίκα που έγινε αυτί, μια Μύρνα που αδίκως την ψάχνουν, μια Χανελόρε που γίνεται άλλη, αναλόγως του πώς τη βλέπει κανείς, η νεραϊδούλα των flower fairies η αυτοκαταστροφική, μία εργασιομανής και μία εμμονική, μία σύζυγος-Πηνελόπη πιστή, μια έγκλειστη ευτυχής, μία άλλη που επιστρέφει, μια που φοβάται και μια που τραυλίζει και μένει εκεί, ο έρωτας και ο θάνατος, ο χρόνος ίσως, αλλά οπωσδήποτε η ζωή, η καθημερινότητα σαν θαύμα, θητεία και σαν ποινή, μέσα από παράλληλους μονολόγους και υστερόγραφα, ιστορίες άλλοτε θρίλερ και άλλοτε κομεντί, στο σύνολό τους ένας κύκλος με αμφισβητούμενο τέλος και αμφισβητούμενη αρχή....

Όλα τα θαυµαστά συµβαίνουν τα κυριακάτικα µεσηµέρια, το έχετε προσέξει; Ζωντανεύουν τα παραµύθια, συναντάµε καλές µάγισσες και οι κούκλες έρχονται να µας βρουν....

Το μεγάλο και το ακατανόητο το ζεις....

«Τούτο το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα/ ο θάνατος ασταμάτητα με ροκανίζει»...

Τριάντα ένα ποιήματα και μια διαπίστωση που έφτασαν από μακριά...

Σε μια παραθαλάσσια πόλη μια γυναίκα, φωνάζοντας τα ξόρκια της, πέφτει επάνω σε ένα δολοφονημένο κορίτσι...

ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ Κανείς μας δεν κατάλαβε πως χορεύαμε σ’ αναμμένα κάρβουνα και τα καμένα πόδια μας την άλλη μέρα φανήκανε όταν πια ούτε κάρβουνα ούτε στάχτες...