Όταν στις 24 Μαρτίου 1999 τα βομβαρδιστικά ανέλαβαν την επιβολή των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο Κοσσυφοπέδιο, ο Χάντκε έγραφε: "Ο Αρης επιτίθεται και από σήμερα η Γιουγκοσλαβία γίνεται πατρίδα όλων όσοι δεν έχουν μετατραπεί ήδη σε Αρειανούς". Στη συνέχεια επισκέφθηκε ο ίδιος δύο φορές αυτή τη συμβολική πατρίδα, στις αρχές και στα τέλη Απριλίου. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του στη Σαβίλ, έξω από το Παρίσι, κατέγραψε τις σημειώσεις του όπως γράφει όλα του τα βιβλία: με μολύβι σε μπλοκάκια, ορνιθοσκαλίσματα για μια ανασήμανση του κόσμου. Το μέγα σκάνδαλο για το συγγραφέα δεν είνα απλώς τα γεγονότα, αλλά πολύ περισσότερο τα στερεότυπα μέσω των οποίων η Δύση αντιλαμβάνεται αυτές τις εξελίξεις και ταυτόχρονα καθαγιάζει την ανάμιξή της σ αυτές. Το οδοιπορικό αυτό στη βομβαρδιζόμενη Γιουγκοσλαβία είναι η πέμπτη γραπτή παρέμβαση του Πέτερ Χάντκε στις βαλκανικές εξελίξεις την τελευταία δεκαετία. Προηγήθηκαν "Ο ονειροπόλος αποχαιρετά τη γη της επαγγελίας· μια πραγματικότητα που έγινε παρελθόν: η ανάμνηση της Σλοβενίας" (1991), τα δύο ταξιδιωτικά ημερολόγια από τη Σερβία και τη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας, "Χειμωνιάτικο ταξίδι στους ποταμούς Δούναβη, Σάβο, Μοράβα και Δρίνο ή δικαιοσύνη για τη Σερβία" (1996) και "Καλοκαιρινό συμπλήρωμα στο χειμωνιάτικο ταξίδι" (1996, ελλ. εκδ. των δύο κειμένων:"Εξάντας", 1998), και το θεατρικό έργο "Το ταξίδι με το μονόξυλο" (1999, ελλ. εκδ. "Εξάντας", 2002).