Όταν βραδιάζει, δυο τρία σεπτά πρόσωπα επιστρέφουν στον κουρασμένο μου νου κι άλλες φορές, μες στη μοναξιά μου, πέφτει η νύχτα πιο πυκνή και σκοτεινή κι άλλοτε, όλα φωτίζονται ξαφνικά μ’ ένα φως ζωογόνο, μεγαλόδωρο, έτοιμο ν’ αδράξει όλες τις στενοχώριες. Ληξιαρχική η μοίρα των πάντων· ανθρώπων, πραγμάτων, καταστάσεων, μα πάντοτε θ’ αγωνιζόμαστε σθεναρά να εμποδίσουμε την οριστική βύθισή τους από τον πάνω όροφο της φωτεινής μνήμης στο σκοτεινό υπόγειο της λησμονιάς.