Στο διήγημα περιγράφονται, ο βίος και η ζωή τριών ηλικιωμένων, που ζουν με τις αναμνήσεις... στο γηροκομείο. ... Η απόφαση των παιδιών ήταν οριστική. Ο γιος της κυρα Κατερίνας, την έβαζε στο γηροκομείο. Ζήτησε να πάει εκεί που πήγανε και την παιδική της φίλη, τη Μερσίνα. Και έτσι, συνέχισαν τη ζωή τους οι δυο γριούλες. Με τα δωμάτιά τους δίπλα-δίπλα, με μικρούς περιπάτους στους κήπους, την εκκλησία τους τις Κυριακές και λίγες παρεούλες με τους άλλους τροφίμους του γηροκομείου. Τα βραδάκια όμως, ήταν η καλύτερη ώρα τους. Ιδίως τα βράδια του χειμώνα. Εκεί... στο καθιστικό δίπλα στο τζάκι... θυμόντουσαν τα παλιά τους, τα δύσκολα και ξαναζούσαν τα ωραία τους, τα νεανικάτα τους. Αυτά... που δεν θέλανε να σβήσουν ποτέ... Τότε νοιώθαν ευτυχισμένες, η ματιά τους ζωντάνευε... γλύκαιναν οι πληγωμένες αναμνήσεις και ο χωρισμός των δικών τους. ... Εκεί κοντά στο τζάκι, ερχόταν και ο φίλος τους, ο κυρ-Δημητρός και τα λεγαν παρέα. Η δική του ιστορία, μια αληθινή τραγωδία... τότε... στον κατατρεγμό του Ελληνισμού, στη Σμύρνη. Είδε μπρος του να σφάζεται ολόκληρη η οικογένειά του.[...]