ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ Ήταν η ζωή μου τόσο λίγη κι η γνώση τόσο πολλή. Όταν κατάφερα ν’ ανεβώ στη βουνοκορφή είχε περάσει η ζωή μου η πιο πολλή. Κι ο ορίζοντας με γέλασε, δεν τον άγγιξα, όταν βγήκα στην κορφή. Τον είδα πέρα μακριά σ’ άλλες κορφές να με κοιτά ειρωνικά και να μου γνέφει σαγηνευτικά, όπως εκείνη την πρώτη τη φορά. Μα ’χε περάσει η ζωή μου η πιο πολλή κι όση μ’ απόμεινε δεν έφτανε να κάμω άλλη διαδρομή. Κι έμεινα εκεί να τον κοιτώ, ώσπου κατάλαβα πως ο ορίζοντας είναι πάντα απατηλός. Τότε εκείνος απ’ αντίκρυ μου απάντησε: "αυτό ’ταν το ταξίδι σου, εδώ τέλειωσε, εμένα δεν θα με φτάσεις ποτέ". [..] Τα κείμενα της παρούσας συλλογής είναι ποιητικές δοκιμές, πεζοτράγουδα που προέκυψαν από την ανάγκη του συγγραφέα να εκφράσει τα συναισθήματα και τους στοχασμούς που βίωσε στην πορεία της ζωής του. Αποτελούν στιχουργήματα που δεν υποτάσσονται σε κανόνες, αλλά έχουν τη χάρη που δίνουν ο αυθόρμητος λόγος, η απλή κουβέντα, τα λειτουργικά σύμβολα, ο εσωτερικός μονόλογος, η διαλεκτική και εξομολογητική διάθεση. Τα γνωρίσματα αυτά, όπως υποστηρίζει ο Βοοth, δημιουργούν στον αναγνώστη του κειμένου οικειότητα ψυχολογικού βάθους και μεταφορικού δεσμού που τον κάνουν να αισθάνεται ότι εισέρχεται στον έσω κόσμο του αληθινού συγγραφέα. [...].