Μια μέρα θα με πουν φακίρη/ μεσ απ το στήθος μου έβγαλα κόκκινα περιστέρια/ μεσ απ τα μάτια μου καπνό/ πέρασα ξίφη στα όνειρά μου/ διέπραξα κλοπές δι υποβολής/ από αγάπη σας ορκίζομαι, από τύψεις ίσως/ μια μέρα θα με πουν ομοφυλόφιλο/ εκείνον ευγενή κι ομοφυλόφιλο/ εμένα πονηρό απλώς/ θα με πουν οχιά: έναν κοινό προδότη!/ Εμπρηστή!/ οι τίμιοι συμπολίτες μου/ θα ρθουν και θα κοπρίσουνε τον τάφο μου (εικονικόν)/ μα τα παιδιά τους - α, οι έφηβοι!/ Αυτοί θα μ αναστήσουνε, και θα με πούνε ποιητή/ Δεν Ντρέπομαι (Κώστας Ταχτής - Καφενείο το "Βυζάντιο" κι άλλα ποιήματα)....

"....

Ήθελα τότε, έτσι, πώς το λένε, να γραφα ένα μουσικό έργο εμπνευσμένο, αρχικά, από τον κόσμο της παλιότερης λογοτεχνίας....

Ένας Έλληνας κουφός, καυστικός λογογράφος του 19ου αιώνα, ένας δανδής παρακμίας του αθηναϊκού μεσοπολέμου, κι ένας διχασμένος παρενδυματικός των σίξτις και των σέβεντις έχουν άραγε κάτι μεταξύ τους που μπορεί να τους συνδέει; Ένας μονάρχης τύραννος, ο Λεοπόλδος ο Β΄, εξολοθρευτής είκοσι εκατομμυρίων Νέγρων στο Κονγκό, και μια ομάδα εξεγερμένων Νέγρων που έχει σκοτώσει μια Λευκή, σ ένα θεατρικό έργο του Ζαν Ζενέ, σε ποιό σημείο συναντιούνται; Ένας απατεώνας ιερωμένος του περασμένου αιώνα, ένας απόφοιτος της αρχιτεκτονικής που χάνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα, την ημέρα της απονομής του πτυχίου του, κι ένας σύγχρονος εικαστικός που παλεύει απεγνωσμένα ν αθωώσει το κακόγουστο στην Τέχνη, τι σόι Τρίο μπορεί ν αποτελούν; Και πώς μπορεί να συνυπάρχουν με μιαν αρχιτεκτόνισσα που στράφηκε στον κινηματογράφο, μια παλιά ρεμπέτισσα που αναστήθηκε στη σύγχρονη εποχή, έναν τραπεζικό υπάλληλο που επιμένει να γράφει ποίηση, τον κριτικό λογοτεχνίας μιας μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας, έναν παλιό Ελασίτη και αργότερα ακτιβιστή σε κίνημα κοινωνικών μειονοτήτων, ακόμη κι έναν υπερήλικο κοινοτάρχη μιας ξεχασμένης παραθαλάσσιας κωμόπολης; Ένας σκηνοθέτης, και παρά προσδοκίαν λογοτέχνης, προσπαθεί να διηγηθεί με τη σειρά όλες αυτές τις ιστορίες που -κινούμενες ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα- αποδεικνύονται να μην είναι μόνο ιστορίες αλλά και κείμενα που δεν περιορίζονται σ ένα και μοναδικό είδος κειμένου, εκτεινόμενα απ το χρονικό και το σκαλάθυρμα ως το δοκίμιο, την επιστολή, την παρλάτα, το ποίημα και το διήγημα....

Χωρίς καλά καλά να συνειδητοποιήσει πώς, ο Αλέκος, ένας σαραντάρης καθηγητής αγγλικών, αναλαμβάνει χρέη γραμματικού του Νικήτα, νεαρού άστεγου της Αθήνας, φευγάτου απ το σπίτι του απ τα έντεκά του χρόνια και μεγαλωμένου στους δρόμους, ο οποίος τού διηγείται, προς συγγραφήν, ιστορίες από τον πλάνητα, περιπετειώδη βίο του....

Ο Ερμής, ένας παρενδυματικός συγγραφέας, επισκέπτεται κάποιον ψυχαναλυτή, προκειμένου να τον βοηθήσει να τελειώσει το μυθιστόρημα που γράφει και ταυτόχρονα να του ξεδιαλύνει τα αίτια της μυστήριας έλξης που νιώθει για τη γυναικεία μεταμφίεση, γεφυρώνοντας έτσι το χάσμα ανάμεσα στον συγγραφέα και τον άνθρωπο, που τον έχει οδηγήσει σε επικίνδυνες περιπέτειες με τον εκπορνευόμενο κόσμο της νύχτας....

To καλοκαίρι, που διαρκεί ως γνωστόν πέντε μήνες στην Ελλάδα και που τα παράθυρα του σπιτιού ήταν ορθάνοιχτα, τα πλοία καθρεφτίζονταν στα τζάμια μας ενώ έμπαιναν στο λιμάνι σφυρίζοντας, ή, αν προτιμάτε, τα δωμάτια του σπιτιού μας γίνονταν μέρος του λιμανιού, έτσι όπως ολόκληρα κομμάτια του εισχωρούσαν μες απ’ τα τζάμια...