Αυτή την ιστορία δεν ήταν εύκολο να την πω. Φόνοι γίνονται κάθε μέρα. Άλλοι λύνονται, άλλοι πάλι όχι. Ελάχιστοι όμως καταλήγουν να σε στοιχειώνουν. Ένα κουβάρι χωρίς άκρη. Ίσως φταίει που, όταν συνέβησαν όλα αυτά, ήμουν ακόμα παιδί. Πέρασαν χρόνια για να δω ξεκάθαρα τα πρόσωπα– κυρίως των φίλων μου. Ο πιο περίεργος μαθητής του σχολείου, ένας δάσκαλος που μιλούσε μια άλλη γλώσσα, μια μάνα που εξαφανίστηκε, ένας σιωπηλός δικηγόρος και ο γιος κάποιου Ρώσου μαφιόζου. Το όπλο, ένα κουζινομάχαιρο, βρέθηκε στον βυθό του υδροβιότοπου πουλιών. Και το πτώμα χαμογελούσε, σκεπασμένο όμορφα με το σεντόνι του. Πώς διάολο κάνεις έναν ετοιμοθάνατο να χαμογελά, μου λες;