῾O ἔρωτας σὲ μιὰ σχέση μπορεῖ νὰ παραμείνει ζωντανὸς καὶ νὰ ἀναπτύσσεται διαρκῶς. Πολλοὶ σκέπτονται τὸ ἐρωτικὸ εἰδύλλιο σὰν τὴν ἔκσταση τοῦ ἐφηβικοῦ ἔρωτα σύμφωνα μὲ τὸ χολυγουντιανὸ πρότυπο. Ὑποθέτουν ὅτι τὸ ἐρωτικὸ εἰδύλλιο ἀτονεῖ κάποτε, μετὰ τὸν μήνα τοῦ μέλιτος ἤ τουλάχιστον τὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὸν γάμο. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἀντίληψη ἀγνοεῖ ὅτι ὑπάρχει ἕνα εἶδος ρομαντισμοῦ κατάλληλο γιὰ κάθε στάδιο τοῦ συζυγικοῦ κύκλου.

Ὁ ρομαντισμὸς καὶ ἡ ἐρωτικὴ διάθεση ἀποτελοῦν στὸν καλὸ γάμο διαρκῶς ἀναπτυσσόμενες πραγματικότητες. Τὸ εἰδύλλιο συνεχίζεται κατὰ τὸν γάμο, ὅπου δύο ἄνθρωποι ὡριμάζουν στὴν ἀγάπη τους ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη θὰ ἀναπτύσσεται, ἂν τρέφεται μέρα μὲ τὴ μέρα, καθὼς οἱ σύζυγοι ἀνάγουν σὲ τέχνη τὴν διατήρηση τοῦ εἰδυλλίου τους.

Κάθε σύζυγος χρειάζεται ἀρκετὴ ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό του καὶ στὸν σύντροφό του γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ συζητεῖ, ρεαλιστικὰ καὶ ὄχι ἀμυντικά, θέματα ἐπίμαχα. Οἱ ἐποικοδομητικὲς προσπάθειες ἐπιλύσεως προβλημάτων θὰ φέρουν τοὺς συζύγους πλησιέστερα τὸν ἕνα στὸν ἄλλο καὶ θὰ τοὺς ὁδηγοῦν στὸ «ἐμεῖς», χωρὶς νὰ καταστρέψουν τὸ «ἐγὼ» καὶ τὸ «ἐσύ».

Σὲ μιὰ συζυγικὴ σχέση ὁ ἕνας ἀποδέχεται τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ ἄλλου. Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ συζύγου καὶ τῆς συζύγου μαζὶ ἀποτελοῦν ἕνα ὁλοκληρωμένο βίωμα. Συμπληρώνουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως ἀλληλοσυμπληρώνονται τὸ βουνὸ καὶ ἡ πεδιάδα, ἡμέρα καὶ ἡ νύχτα ἢ οἱ ἐποχὲς τοῦ χρόνου. Οἱ προσωπικὲς ἰδιαιτερότητες καὶ ἀντιθέσεις τοὺς βοηθοῦν νὰ χαίρονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ἔτσι ἡ πραγματικὴ συντροφικότητα βοηθᾶ τὸν καθένα νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἀνάγκες τοῦ ἄλλου.