Μ ένα πλοίο, μ ένα τρένο οι αποσκευές να ταξιδεύουν μα στους ηλεκτρονικούς πίνακες αναχωρήσεων στις άκρες των ματιών, πάντοτε ίδιος να μένει ο προορισμός. Τι μπορούν άραγε κι εκείνα να κρύψουν; Τι ν αποφύγουν; Από πού να κρατηθούν; Στην ούγια της ψυχής έχει γράψει με γράμματα μεγάλα τ όνομά του ο πόνος, τ όνομά σου, κι από το ξέφτισμα της μόνο εκείνη απομένει άθικτη. Η ούγια με τ όνομά σου. Κι ο ήλιος να βρίσκει στα σκοτεινά το βλέμμα μου να το διαβάζει, να το τρυπάει, να το διαπερνά, ώσπου εκεί να φθάνει που ξημερώνει η αλλιώτικη μέρα...