Η δημιουργία των Κάτω Τουμπιώτικων με έβαλε σε μια πολύ όμορφη διαδικασία να ψάξω για την Τούμπα πράγματα που δεν ήξερα και να διασταυρώσω άλλα που ήξερα. Επίσης, με έβαλε να σκάψω στη μνήμη μου και να ανασύρω θαμμένες μνήμες από προσωπικές εμπειρίες κάνοντάς με, πολλές φορές, να καταλάβω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και να απορήσω για άλλα. Μια διαδικασία ευχάριστη αλλά πολλές φορές επίπονη γιατί δεν ήταν όλα όμορφα κι ωραία και συχνά για το λάθος και το φτου κακά ευθυνόμουν εγώ. Άλλωστε δεν είναι όλες οι μνήμες ευχάριστες. Ό,τι έχω γράψει είναι ειπωμένο από τη δική μου οπτική γωνία. Σίγουρα δεν ήταν η γειτονιά μου μόνο αυτό που έζησα εγώ. Ακόμα και για τις περιόδους που μιλάω από προσωπικές εμπειρίες. Θα υπάρχουν και πολύ διαφορετικές ιστορίες από άλλον κόσμο που έζησε την ίδια εποχή, στην ίδια γειτονιά και τα είδε εντελώς αλλιώς. Απλά εγώ έτσι τα έζησα και έτσι τα διηγήθηκα, πασπαλισμένα με τις υπερβολές που μου επιτρέπει η ποιητική αδεία και ίσως αποσιωπώντας πράγματα που δεν μου άρεσαν ή δεν ταίριαζαν στην αφήγηση. Σε πολλά πράγματα θα έχω κάνει λάθος και άλλα τόσα άθελά μου τα παραμόρφωσα ή τα άλλαξα. Δεν είμαι ερευνητής ή ιστορικός και ούτε η μνήμη κρατάει τις ιστορίες απείραχτες και χωρίς να τις παραμορφώσει. Η γειτονιά μου δεν ήταν ούτε είναι κάτι το εξαιρετικό ή ιδιαίτερο. Ή μήπως είναι; Όπως είναι η καθημερινότητα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σημείο του κόσμου, κάθε ανθρώπου ή πλάσματος; Η Κάτω Τούμπα ήταν και είναι μια γειτονιά λαϊκή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πολλές φορές συντηρητική, ομοφοβική, ξενοφοβική, πατριαρχική, σεξιστική, υπερβολική, θυμωμένη και υπερφίαλη. Αλλά ταυτόχρονα μπορεί να γίνει και στοργική που μέσα της θα εντοπίσεις τις ζυμώσεις που δημιουργούν την αυριανή γειτονιά, μέρος του αυριανού κόσμου, όποιος κι καταλήξει να είναι αυτός... (του συγγραφέα, σελ. 127).