"Οι τυφλοί του Σαραμάγκου" Όταν τυφλώθηκαν όλοι με τη λευκή τυφλότητα/ του μυαλού τους/ Και γέμισαν οι δρόμοι σκουπίδια, περιττώματα και/ αναθυμιάσεις/ Όταν τίποτα δεν έμεινε στην ανθρωπότητα παρά η ανάμνηση/ των χρωμάτων/ Τότε μόνο τα δάκρυα απόκτησαν την ορθή τους σημασία. (από τη σελ. 27 του βιβλίου)