Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα ζησε η Ρεγγίνα στα ορεινά της επαρχίας Καλαβρύτων. Ο πατέρας της, ο κυρ-Δήμος Ιερόπουλος, ήταν αυστηρός στις εξόδους για τα κορίτσια του. Εκείνα ήταν μόνο για το σπίτι. Ακόμα και στις αγροτικές δουλειές δεν τα έπαιρνε μαζί του. Προτιμούσε τ αγόρια του. Τις κόρες τις είχε "μη μου άπτου" γιατί αυτό ήταν το πιστεύω του. Τα κορίτσια δεν ήταν για ξεπόρτισμα. Εξαίρεση αποτελούσε το πήγαινε-έλα στο Γυμνάσιο. Εκεί δε γινόταν αλλιώς. Α, όλα κι όλα! Τα αγαπούσε τα γράμματα ο κυρ-Δήμος. Ήταν υπέρ της μόρφωσης όλων των παιδιών του, και αγοριών και κοριτσιών. Θεωρούσε υπέρτατο αγαθό και μεγάλο εφόδιο, για τη ζωή, τη μόρφωση. Όποιος στο χωριό ήταν αναλφάβητος, ή απλώς είχε γνώσεις δυο ή τριών τάξεων Δημοτικού Σχολείου, έτσι ώστε να μπορεί να γράφει κάπως -κι ήταν πολλοί αυτοί- τον κρατούσε πολύ χαμηλά στην εκτίμησή του...