Πάνε σαράντα ένα χρόνια αφότου τύπωσα σε βιβλίο τους πρώτους μου στίχους ("Στρατιώτες" 1928). Στο διάστημα αυτό έγραψα αρκετά ποιήματα, που άλλα τα δημοσίευσα κι άλλα τ άφηκα να περιμένουν. Αναπολώντας σήμερα τις περιστάσεις της ποιητικής μου παραγωγής, διαπιστώνω πως αυτή χαρακτηρίζεται από μακριές περιόδους σιωπής που διακόπτονται από εκρήξεις δημιουργίας. Τα μεσοδιαστήματα, βέβαια, τα γεμίζει ακατάπαυστη δημιουγία σε άλλα λογοτεχνικά είδη. Αν αυτή έλειπε, ο καθαυτό ποιητικός οίστρος μπορεί να ήταν αδιάπτωτος. [...] Η λυρική ποίηση, κατά την ιδέα μου, διαιωνίζει τμήματα "ζωντανού χρόνου", καθηλώνει εκλάμψεις. "Elle fixe des vertiges" (Rimbaud). Την ποίηση, την έζησα πάντα ως την απόληξη μιας εκπύρωσης, ως το λοφίο που η ζωική ανάβρα εκτινάσσει στην κορυφή της. Αν έγραψα ποιήματα, τούτο έγινε επειδή αξιώθηκα να ζήσω "σπάνιες στιγμές". Όπως ένα νήμα που καίγεται και κάπου-κάπου σπιθίζει, έτσι ένιωσα τη διάρκεια. Με την κατάλληλη άσκηση και με τη βοήθεια της ποιητικής, οι σπίθες μπορούν να πολλαπλασιαστούν και να αποτελέσουν μια συγκρατηχτή φωτιά. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)