Tο βιβλίο αυτό διερευνά την επίδραση του αρχαίου δράματος στη θεατρική δημιουργία του Άγγελου Σικελιανού υπό το πρίσμα της νιτσεϊκής φράσης "κάθε τραγικός ήρωας είναι προσωπείο του Διονύσου", σε συνδυασμό με τα τέσσερα είδη της "αγαθής μανίας" που αναφέρονται στον πλατωνικό διάλογο Φαίδρος. Οι τραγωδίες της Θυμέλης αποτελούν την κατ εξοχήν σικελιανική σύνθεση: της θρησκείας, της φιλοσοφίας και των ποιητικών ειδών, με την (ανα)δημιουργία, όπως πιστεύει ο ποιητής, του Παγκόσμιου Μύθου. Έχοντας ο Σικελιανός ως αφετηρία όχι την αριστοτελική μίμησι αλλά την μυητική λειτουργία της αρχαίας τραγωδίας, την οποία αντιλαμβάνεται ως αυτοανέλιξη του ανθρώπου, όπως εκφράστηκε στα αρχαία Μυστήρια, προσπάθησε να συνδυάσει την έννοια της πλατωνικής μανίας ή του ιερού πανικού ενοποιώντας τον βόρειο ή επικό (σαμανικο) μύθο της αυτοανέλιξης με τον νότιο (Μεσογειακό) τραγικό μύθο του πάσχοντος ήρωα και το θείον Δράμα του θνήσκοντος θεού.