Άκου τώρα κι αυτό: Σε τούτο το βιβλίο, εκτός από τη φαρμακερή ιστορία που σκοτώνει, υπάρχει και μιαν ακόμη που, άμα την πιστέψεις, μπορεί να σου κάνει ζημιά- για πολλούς εξίσου μεγάλη με τον θάνατο ή και ακόμη μεγαλύτερη: Είναι αυτή που σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα, να βυθιστείς στην πηχτή λήθη- όπως εκείνοι οι αρχαίοι σύντροφοι που φάγανε τους γλυκούς καρπούς. Και μην το λογαριάσεις αυτό για κάτι λιγότερο από τον θάνατο. Γιατί το σώμα σου θα ζει, μα εσύ θα πάψεις να υπάρχεις- θα έχεις έναν νου αδειανό από κάθε συνείδηση. Τα δειλινά σου θα σβήσουν- θα πεθάνουν οριστικά. Και πρόσεξε: σε αντίθεση με την ιστορία που σε σκοτώνει, η ιστορία της λήθης είναι εξωφρενική, μια γελοία απιθανότητα, που όποιος τη διαβάζει βάζει τα γέλια. Πρέπει να είσαι πολύ σοφός για να πιαστείς από μια τέτοια παπαρδέλα -μονάχα μια μοναδική μεγαλοφυΐα τραβιέται έτσι απ το διάφανο αίμα της απιθανότητας. [...]