Αν το κακό της επιδημίας θεραπεύεται με σκόρδο, αν η ανακούφιση των ανθρώπων εξασφαλίζεται με το ψιλό και το χοντρό τους που το περισυλλέγουν καθημερινά οι Καπελάδες, αν τα έπιπλα και τα αντικείμενα φταίνε για την ασυνεννοησία μεταξύ συγγενών οι οποίοι διαφωνούν για το δικαίωμα ταφής στον οικογενειακό τάφο, η σωτηρία είναι το πρώτο ταξίδι του βίου, ο εφηβικός έρωτας μέχρι θανάτου. Σε τέτοιες δύσκολες γωνίες στριμώχνονται οι άνθρωποι. Με σκέψεις και πράξεις που μοιάζουν παρθένες, κι ας κρύβουν θανάσιμα αμαρτήματα, χωρίς τα οποία η ζωή δεν θα γελούσε. Τα διηγήματα αυτά φέρνουν στο φως τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, που η βουή τους ακούγεται από την Αρμενία, την Πολωνία, τη Γεωργία, από τις πόλεις και τις γειτονιές μας, επειδή εντέλει το μόνο ταξίδι της ζωής είναι το πέρασμα από το ένα αμάρτημα στο άλλο μέχρι θανάτου. Ο αφηγητής χαράζει τον λόγο του με κατανόηση και άλλη τόση συμπάθεια. Μέχρι δακρύων συχνά.