Τρεις διαφορετικές αλλά παράλληλες προσεγγίσεις, καταρχάς ως διαλέξεις, επιχειρούν να συμβάλλουν στη διαχρονική συζήτηση για τη σχέση Τέχνης και Ψυχανάλυσης. Από την εποχή του Freud και τις πρώτες του συναφείς μελέτες, η συζήτηση αυτή έχει εμπλουτιστεί κυρίως μέσω της λακανικής προσέγγισης και έχει εισαχθεί στο επιστημονικό και καλλιτεχνικό πεδίο ως ιδιάζον σύμπτωμα της ανθρώπινης συνθήκης και, ταυτόχρονα, απαραίτητο όργανο ανάλυσης για τη δομή, την κατανόηση και τις επιπτώσεις της Τέχνης στους σύγχρονους καιρούς.