Σκοπός αυτής της μελέτης είναι η ερμηνευτική ανασύσταση της φιλοσοφικής σκέψης του Θεοφίλου Κορυδαλέα (Αθήνα, 1574 - Αθήνα, 1646), όπως αυτή παραδίδεται κυρίως στα τυπωμένα έργα του. Για την αρτίωση, ωστόσο, αυτής της ανασύστασης διερευνήθηκαν επισταμένως και ισοσθενώς και οι φιλοσοφικές αντιλήψεις που ο Αθηναίος φιλόσοφος ανέπτυξε στα ανέκδοτα έως τώρα έργα του. Η μέθοδος που χρησιμοποιείται για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι κειμενοκεντρική καθώς με βάση την ανασύνθεση των κορυδαλικών κειμένων επιχειρείται στο μέτρο του εφικτού ο προσδιορισμός της φιλοσοφικής ιδιοσυστασίας του Κορυδαλέα ως σχολιαστή της αριστοτελικής φιλοσοφίας και ως αυτόφωτου φιλοσόφου. Το θέμα παρουσιάζει ενδογενώς και αφ εαυτού εξαίρετο ενδιαφέρον για πολλούς λόγους, οι οποίοι είναι, ίσως, δυνατό να συμπτυχθούν στο ότι ο Κορυδαλέας, πρώτον, θεωρείται ο εισηγητής και συγχρόνως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του ελληνικού Νεοαριστοτελισμού και, δεύτερον, στο ότι με την όλη παρουσία και δράση του αναμόρφωσε την ελληνική παιδεία της εποχής του. Δεδομένου μάλιστα ότι ο τρόπος κατά τον οποίο ο Κορυδαλέας δίδασκε τη φιλοσοφία και η γενικότερη παιδευτική δραστηριότητά του αποκρυσταλλώθηκαν στον όρο Κορυδαλισμός, το ερευνητικό ενδιαφέρον για τον Αθηναίο φιλόσοφο καθίσταται ακόμη πιο ζωηρό και η δικαιολογητική βάση του αποκτά στερεότυπα ερείσματα.