Το εργαλείο, ο Θεός και η εξουσία είναι τα πρωταρχικά μετατρεπτικά και ερωτικά ενδιάμεσα, διαμέσου των οποίων η τυφλή γονιμότητα μετατρέπεται σε έρωτα και βία, η κίνηση και οι δυνάμεις σε σκεψή και πράξη, ενώ πάλι ο έρωτας και η βία μετατρέπονται σε σώμα και ενορμήσεις, σε εγώ και γνώση, την ίδια στιγμή που η σκέψη και η πράξη μετατρέπονται σε κοινωνικές σχέσεις, θεσμούς και κοινωνία. Επισημαίνουμε ότι η βία είναι η άλλη όψη του έρωτα. Εξουσία είναι οι σχέσεις ιδιοποίησης αλλά και δημιουργίας από τον άνθρωπο των ενορμήσεων, της βούλησης και των πράξεων των δικών του και των άλλων. Θεός είναι οι σχέσεις νοηματικής ιδιοποίησης αλλά και δημιουργίας από τον άνθρωπο των ενορμήσεων, της βούλησης και των πράξεων των δικών του και των άλλων. Ιδιοποίηση είναι ταυτόχρονα ανάλωση και απώλεια, πράξη αποξένωσης και καταστροφής, ενώ τα θεμέλιά της, όπως και τα τελικά της όρια, είναι ο φόνος και η θυσία, τα τελικά δηλαδή όρια και τα θεμέλια του έρωτα και της βίας. Όλες οι σχέσεις ιδιοποίησης μπορούν ν αναπτυχθούν και να ισχύσουν μακροχρόνια ως σχέσεις αμοιβαίας αναγνώρισης και φιλίας, συνεργασίας, αλληλεγγύης και συνεπώς αυθεντίας. Μέσα και διαμέσου, λοιπόν, των σχέσεων ιδιοποίησης-εξουσίας καλλιεργούνται, αναπτύσσονται και ασκούνται οι μορφές ελευθερίας. Το σημείο εκκίνησης και το βαθύτερο περιεχόμενο της θρησκευτικής συνείδησης είναι η αμφισβήτηση του θεού, όπως το σημείο εκκίνησης και το βαθύτερο περιεχόμενο της πολιτικής συνείδησης είναι η αμφισβήτηση της εξουσίας.