Στο πρώτο τέταρτο του αιώνα μας άρχισε να ορθώνεται μεστωμένη η μεγάλη προσωπικότητα του Νίκου Καζαντζάκη. Στο δεύτερο τέταρτο του αιώνα μας, η προσωπικότητα αυτή έδειξε ολάκερο τον απαρομοίαστο πνευματικό της δυναμισμό και με ασίγαστο δημιουργικό οίστρο, με αυστηρότητα και θαυμαστή πειθαρχία πνεύματος και σώματος, ύψωσε ένα πολύμορφο, επιβλητικό έργο που προκάλεσε -όπως όλων των μεγάλων πνευματικών μορφών τα έργα- ένθερμο έπαινο και ψόγο. Τώρα, ένα σχεδόν τέταρτο αιώνα μετά το θάνατό του, προβάλλει για τις γρηγορούσες συνειδήσεις που μ αγωνία εφορεύουν τον πνευματικό πολιτισμό του τόπου αυτού, η ανάγκη μιας νέας θεώρησης του προσώπου και του έργου του Καζαντζάκη. Η απόσταση είκοσι χρόνων είναι μια απόσταση που δικαιολογεί όχι μονάχα νέους διαλογισμούς κι αναθεωρήσεις απόψεων, αλλά και μια νέα μελέτη ενός μεγάλου έργου -προίκας ατίμητης του νεοελληνισμού,- κάτω από το φως των δραματικών δεδομένων της κρίσιμης αυτής ώρας που περνά η οικουμένη. Αυτό το χρέος έρχεται να πληρώσει η "Ευθύνη" με τον τόμο αυτό, το τρίτο στη σειρά "Τετράδιό" της. Η "Ευθύνη"