Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να συνοψιστούν το εύρος και το βάθος των ερωτημάτων που θέτει ο Michel Foucault στη διάλεξή του Τι είναι ένας συγγραφέας; (1969), από την περίληψη που έδωσε ο ίδιος, για να αναδείξει την αδιαφορία απέναντι στο υποκείμενο της γραφής ως αναγκαία προϋπόθεση για την εγγραφή της κριτικής ως ιστορικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων: 1) Το όνομα του συγγραφέα: η αντιμετώπισή του εν είδει καθορισμένης περιγραφής είναι ανέφικτη· αδυνατούμε, επίσης, να το αντιμετωπίσουμε ως ένα σύνηθες κύριο όνομα. 2) Η σχέση οικειοποίησης: ο συγγραφέας δεν έχει ακριβώς ούτε την ιδιοκτησία των κειμένων του ούτε την ευθύνη γι΄΄ αυτά· δεν είναι ούτε παραγωγός τους ούτε επινοητής τους. Ποια η φύση της speech-act που επιτρέπει να πούμε ότι υπάρχει έργο; 3) Η σχέση απόδοσης: ο συγγραφέας είναι αναμφίβολα εκείνος στον οποίο μπορούμε να αποδώσουμε ό,τι ειπώθηκε και ό,τι γράφηκε. Αλλά η απόδοση -ακόμη και όταν πρόκειται για έναν γνωστό συγγραφέα- είναι αποτέλεσμα περίπλοκων κριτικών διεργασιών, σπάνια δικαιολογημένων. Η αβεβαιότητα του opus. 4) Η θέση του συγγραφέα: θέση του συγγραφέα μέσα στο βιβλίο (χρήση των μετασχηματιστών, λειτουργίες των προλόγων, ομοιώματα του γραφέα, του απαγγέλοντος, του έμπιστου ακροατή, του συγγραφέα απομνημονευμάτων) [...].