Από την Αφρική προήλθε "Το Αναπάντεχο", ο μονόλογος της Λιάν, η οποία ψάχνει το μαύρο εραστή της που εξαφανίστηκε στο Ποτάμι, σε μια περιήγηση στον κόσμο όπου σκοτώνοντας περνάει ο χρόνος, όπου οι φρουρές ρίχνουν κεραυνούς. Δεν έγραψα έργα πολεμικά. Εάν ο πόλεμος υπάρχει μέσα σ αυτά που έγραψα, εγώ τον ήθελα να είναι σαν σχοινοβάτης, σαν φάντασμα, πάντα εκτός τόπου. Ένας πόλεμος στα όρια του κάδρου και μέσα στον καθένα, κρυμμένος στη σκιά, έτοιμος να εκραγεί, σηματοδοτώντας το πεδίο δράσης του με αναπηδήσεις που προκαλούν πόνο και σπάνε τα κόκαλα. Αυτό που θέλω να κρατήσω από τον πόλεμο είναι μια τεχνητή αναπνοή μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο, είναι ο τόπος όπου η ζωή τίθεται υπό υπεράσπιση με οποιοδήποτε κόστος. Αν η επικαιρότητα κλείσει τα παράθυρά της, τότε ίσως η λογοτεχνία και τα θέατρά μας μπορέσουν να ανοίξουν τα μάτια και το στόμα τους για να πουν και να υπενθυμίσουν, πριν παρασυρθούν τα πάντα, αυτούς τους τόπους εκτός πορείας, τρίγωνα των Βερμούδων όπου αυτό που εξαφανίζεται είναι η ίδια μας η συνείδηση και η ανθρωπότητα ολόκληρη. Εκεί κάτω έζησα σύντομες ζωές. Διέσχισα τις ζωές των άλλων μέσα στις δικές μου. Οποιαδήποτε από αυτές τις ηπείρους είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Όλες οι ιστορίες είναι ιστορίες αγάπης, ας μην κρυβόμαστε. (Φαμπρίς Μελκιό)