Ο θεσμός των ιερών πραγμάτων είναι ο παλαιότερος στην ιστορία τον ανθρωπίνου γένους. Χάνεται μέσα στα βάθη των αιώνων και συμπίπτει χρονικά με τη γένεση του θρησκευτικού φαινομένου. Σήμερα η λατρεία των θρησκειών και τα αφιερωμένα σε αυτήν πράγματα προστατεύονται από τους πολιτειακούς νόμους ως πολιτισμικά αγαθά, στοιχεία της εθνικής κληρονομιάς, έκφραση της θρησκευτικής ελευθερίας κλπ. Ο πολιτειακός νομοθέτης ανέκαθεν προσέδιδε στο ιερό νομική έννοια, η οποία εξειδικευόταν κάθε φορά ανάλογα με τη στάση που αυτός κρατούσε απέναντι στη θρησκεία ή σε ορισμένες θρησκείες. Οι ιεροί κανόνες ορίζουν ποια πράγματα αποτελούν τα ιερά κα τα άγια της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Από το Διάταγμα των Μεδιολάνων μέχρι σήμερα το Κράτος προστατεύει μόνον εκείνα τα πράγματα που η Εκκλησία χαρακτηρίζει, καθαγιάζει και μεταχειρίζεται ως ιερά. Στο Βυζάντιο, ως επι το πλείστον, οι ιεροί κανόνες είχαν τον ίδιο δεσμευτικό χαρακτήρα με τους νόμους τον Κράτους. Ήταν μάλιστα αυξημένης τυπικής ισχύος. Κατά την Τουρκοκρατία, σε επίπεδο γενικής αρχής του Οθωμανικού Δικαίου, τα ζητήματα λατρείας και των ιερών πραγμάτων της Ορθοδοξίας κρίνονταν από την ίδια την Εκκλησία με βάση τους ιερούς κανόνες Της. Η προστασία της Ορθόδοξης λατρείας και των ιερών πραγμάτων της Εκκλησίας έχει προβλεφθεί από όλα τα Συντάγματα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, οι δε ιεροί κανόνες, μεταξύ των οποίων και εκείνοι που ορίζουν ποια πράγματα ανήκουν στην κατηγορία των ιερών για την Εκκλησία πραγμάτων και πώς πρέπει να τα μεταχειριζόμαστε, είναι μέχρι και σήμερα συνταγματικά κατοχυρωμένοι. Η παρούσα εργασία αποτελεί τον καρπό πολυετούς έρευνας στον κανονικό θεσμό των ιερών πραγμάτων της Ανατολικής Ορθοδόξον Εκκλησίας. [...] (από τον πρόλογο της συγγραφέως)