Με τα δεκατρία διηγήματά της, η πρωτοεμφανιζόμενη Χρύσα Φάντη φιλοδοξεί να βρει την άκρη του νήματος στον οικογενειακό, ερωτικό και ιστορικό λαβύρινθο των ηρώων της. Οι χαρακτήρες της παραληρούν, σωπαίνουν, καγχάζουν, αυτοτραυματίζονται, πανικοβάλλονται. Μέσα σε ένα λιτό αφηγηματικό διάκοσμο, η συγγραφέας τοποθετεί θρυμματισμένες υπάρξεις, που μετεωρίζονται ανάμεσα σ ένα σκοτεινό παρελθόν και σ ένα ματαιωμένο μέλλον. Το ίδιο λυκόδοντο ξεσκίζει φιλίες, μνήμες, συλλογικές ή ατομικές, εμπειρίες ομολογημένες ή ανομολόγητες. Μικροπερίοδη φράση και ασθματικός τόνος προσδίδουν στην αφήγηση μιαν αλλόκοτη οικειότητα, που άλλοτε γέρνει στην εξομολόγηση κι άλλοτε στην υπνοβασία. Γραφή που φωτίζει έναν κόσμο ανάπηρο, έναν κόσμο αντιστεκόμενο, έναν κόσμο ιαματικό - τον κόσμο μας.