Η παρούσα έρευνα συνεισφέρει στην ιστορία του ριζοσπαστικού κοινωνικού κινήματος και, ειδικότερα, στο ζήτημα της ανάπτυξης του σε σχέση με την κατασταλτική πολιτική του κράτους, κατά της διάρκεια της δεκαετίας του ’20. Ερέθισμα αποτέλεσαν οι προφορικές μαρτυρίες επιζώντων ατόμων με αναμνήσεις και εμπειρίες από το κίνημα του Μεσοπολέμου και τις διώξεις που υπέστησαν. Ξετυλίγεται μέσα από στοιχεία και μαρτυρίες η δράση του "Ερημία", στελέχους της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ο οποίος κατέδιδε στην υπηρεσία Ασφαλείας όσα υπέπιπταν στην αντίληψη του και συνέβαλε έτσι στην εξάρθρωση της κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ σε όλη την περιοχή. Η απόσταση από τη δεκαετία του 1920 είναι ήδη μεγάλη, αν παρθούν υπόψη και οι σοβαρές αλλαγές τις οποίες συνιστούν οι παγκόσμιες κοινωνικές-πολιτικές εξελίξεις. Έτσι, δεν είναι πια ένα εγχείρημα ιδιαίτερα τολμηρό η αναφορά στις πτυχές του κρατικού μηχανισμού και του κοινωνικού κινήματος της εποχής, ή η διατύπωση ιστορικών διαπιστώσεων για το μπλοκ θεσμών και κουλτούρας των δύο αυτών σχηματισμών. Από την άλλη πλευρά, η ιστορική προσέγγιση των πολιτικών υποκειμένων δεν αποτελεί και μια προβολή του παρόντος στο παρελθόν, δηλαδή μία κριτική που χρησιμοποιεί σημερινά δεδομένα της πορείας και κατάληξης του παγκόσμιου επαναστατικού κοινωνικού κινήματος. Η μελέτη της πολιτικής τοποθέτησης των κρατικών αξιωματούχων και των κομμουνιστικών στελεχών εκείνη την εποχή έχει στόχο να αναδειχθούν οι ιδεολογικές και πολιτικές τους επιλογές μέσα από το σύνολο των παραγόντων, αντικειμενικών και υποκειμενικών, που συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της στάσης τους.