"Τότε, ναι. Γιατί όχι; Θα καθόταν εκεί στη μοναξιά του τις ώρες ξεκούρασης και περισυλλογής με μια κόλλα χαρτί κι ένα μολύβι μπροστά του. Θα κλεινε τα μάτια και θ άφηνε τη σκέψη του να ταξιδεύει λεύτερη και ν ακουμπάει παντού. Θα γραφε για όλα. Ακόμη και για κείνα που θέλησε κι ας μη μπόρεσε. Θα γραφε για τα καθημερινά και τα σοβαρά της ζωής. Όχι για τα φτηνά και πεζά. Όχι για χρήματα πολλά κι ακολασίες, αλλά για κείνα που θα πρεπε να προσδοκά και να θέλει όχι μόνο αυτός αλλά κι ο κάθε άνθρωπος. Για όλα εκείνα που πίστευε ότι αντιπροσωπεύουν αιώνιες αξίες. Κι όλα αυτά, εκεί στο νησί με τη σύντροφό του, όχι την εφήμερη, αλλά τη γυναίκα εκείνη, που, καθώς συχνά μονολογούσε πικρόχολα, δε γνώρισε κι ας αγάπησε τόσο".