Σε όλη την ποιητική συλλογή του Στίβεν Χέιτον, συναντάμε μια κριτική στάση απέναντι στη μορφή που έχει πάρει ο σημερινός κόσμος αλλά και στην παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η πολύμορφη παθογένειά του. Με τη συνέργεια της ποίησης των άλλων, με την παράλληλη ενσωμάτωση του σήμερα στο τότε, βαδίζοντας πάνω στα βήματα ζώντων και τεθνεώτων, ο ποιητής προβληματίζεται, αγωνιά, εντοπίζει, κατακρίνει, ερμηνεύει τον κόσμο και προτείνει. Όμως το ξύπνημα αργεί. Στην πρώιμη νύχτα της ζωής, με το σούρουπο να διπλασιάζεται σε ένα ακίνητο εκτάριο από κώνειο, λάρικα, κόκκινο κέδρο, μπορείς να ανακατευτείς από το αυτοπροκαλούμενο κώμα και να ατενίζεις για χρόνια μέσα στο μυαλό.