Τα δάχτυλα του ποδιού έχουν σπανίως προσελκύσει την προσοχή των συγγραφέων... Το Μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του Μπατάιγ αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, εξαίρεση και ο αντιιδεαλισμός του βρίσκει, σε τούτη τη διερεύνηση, τη δικαίωση και το μέτρο του. Όσο υψηλό κι αν είναι το ιδεώδες του, ο άνθρωπος παραμένει, με μια έννοια, μέσω του μεγάλου δαχτύλου του ποδιού, γερά προσκολλημένος στη λάσπη. Αποσυνθέτοντας τη γραμμική ανάλυση, ο Μπαρτ ξεκινά από αυτό το κείμενο για να εξερευνήσει τα περιθώρια και τις σιωπές, να μας προτείνει εξόδους στις οποίες θριαμβεύουν η υποκειμενικότητα, το γέλιο, το μπουρλέσκ... Το Μεγάλο δάχτυλο του ποδιού πρωτοδημοσιεύτηκε το 1929 στην επιθεώρηση Documents. Το κείμενο του Μπαρτ θα διαβαζόταν δημόσια το 1972, στο συνέδριο για τον Μπατάιγ, στο Σερισί. Τα δύο αυτά δοκίμια δεν είχαν μέχρι σήμερα συνδυαστεί. Από την παρουσίαση της γαλλικής έκδοσης σε επιμέλεια Ζαν-Πιερ Κομετί. (Από την παρουσίαση της γαλλικής έκδοσης σε επιμέλεια Ζαν-πιερ Κομετί) Στους Αρχαίους Κινέζους ο σύζυγος δεν πρέπει να δει τα γυμνά πόδια της γυναίκας του: οι Τουρκάλες του Βόλγα θεωρούν ανήθικο το να δείξουν τα γυμνά πόδια τους και μάλιστα κοιμούνται με τις κάλτσες. Θα έπρεπε να προεκτείνουμε τον μικρό εθνογραφικό φάκελο που συγκρότησε ο Μπατάιγ? να θυμίσουμε τα πέτιν-πάρτις των ΗΠΑ, το έθιμο ορισμένων αραβικών πληθυσμών, στους οποίους η γυναίκα δεν γδύνεται για να κάνει έρωτα, τη συνήθεια -που μας έχει μεταφερθεί από έναν σύγχρονο συγγραφέα- ορισμένων ζιγκολό που βγάζουν όλα τους τα ρούχα εκτός από τις κάλτσες. (Roland Barthes)