Όλα γύρω μας είναι φως. Φως που αλληλεπιδρώντας μαζί μας φτιάχνει σκιές. Φως που κρύβεται… πίσω μας, μέσα μας. Γίνεται σκοτάδι. Φως και σκοτάδι. Σε μια αέναη πάλη που κανένα δε λείπει, κανένα δεν περισσεύει. Η αχανής, σκοτεινή άβυσσος του σύμπαντος. Τα αναρίθμητα, σπαρμένα μέσα της, φωτεινά αστέρια. Κάπου εκεί κι εμείς. Όλα μέσα μας είναι φως. Φως και απουσία φωτός. Όπως λέμε ενέργεια και ύλη ή με άλλα λόγια αναπνοή και ζωή. Άρρηκτα συνδεδεμένες. Βλέπεις, δεν υπάρχει ζωή χωρίς αναπνοή. Κι η πρώτη αναπνοή μάς βγάζει στο έξω φως, το τόσο δυνατό που τα νεογέννητα μάτια μας κλείνουν. Και κάθε «εν δυνάμει» τελευταία μάς βάζει στο μέσα φως, το εκτυφλωτικό, που πάλι τα μάτια σφαλίζουν… Το μέσα φως, που μας ορίζει και μας καθορίζει, που φτιάχνουμε και κουβαλάμε σε όλη την ενδιάμεση διαδρομή μας.