Οι εννοιολογήσεις του Μουσείου στη Νεότερη Τέχνη εξετάζονται στο βιβλίο αυτό, το οποίο αποτελεί μια μελέτη για το μουσείο ως "ιστοριογραφικό τόπο". Η αφορμή και βασική ιδέα που συνδέει τα τέσσερα δοκίμια που απαρτίζουν τα τέσσερα κεφάλαιά του δεν είναι άλλη από την παραδοχή, που διατυπώνει πρώτος ο Francis Haskell, δεύτερος καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, στο βιβλίο του Το Εφήμερο Μουσείο (The Ephemeral Museum: Old Master paintings and the rise of the art exhibition), ότι δηλαδή το φαινόμενο των περιοδικών εκθέσεων (το οποίο εξέτασε αναφορικά με την τέχνη της πρώιμης νεότερης περιόδου και σε σχέση με την κατηγορία, κυρίως ιστοριογραφική, της τέχνης των μεγάλων ζωγράφων της παράδοσης) επηρέασε και διαμόρφωσε καταλυτικά την ιστορική εξέλιξη του θεσμού του μουσείου. Στο βιβλίο εξετάζω την τύχη αυτής της παραδοχής για την περίοδο στην οποία η αφήγηση του Haskell σταματά, δηλαδή από τον 19ο αιώνα και μετά, αναφορικά με τις περιπτώσεις και προβλήματα της Μοντέρνας και της Σύγχρονης Τέχνης.