Η ανθρώπινη ζωή βυθίζεται μέσα στο χρόνο, η ιστορία όμως της δίνει μια νεκρανάσταση. Κι εδώ, σ αυτή την ιστορία που είναι μυθιστορία, ο συγγραφέας ανατέμνει την ανθρώπινη ψυχή. Χώρος δράσης η Ιαπωνία σε μια απροσδιόριστη εποχή. Τίτλος του μυθιστορήματος "Το νησί των σκουληκιών: Τόπος εξορίας". Λένε ότι σ αυτό το νησί ζουν μυθολογικά σκουλήκια που τρώνε ζωντανούς και νεκρούς. Υπάρχουν ψυχές που τραγουδούν στο δάσος τον πόνο τους με φωνές πουλιών. Η θάλασσα τη νύχτα σεργιανάει με το κύμα τις νεκρές ψυχές. Συναντούν αγαπημένα πρόσωπα που τις περιμένουν μέσα στα όνειρά τους. Τα ανθρώπινα πάθη δε μιλούν τη γλώσσα της σιωπής. Έχουν έντονη επιθετική ομιλία και δημιουργούν τραγωδίες. Η πιο μεγάλη τραγωδία είναι η απόλυτη ελευθερία... Κι όταν το πάθος της ελευθερίας είναι ελεύθερο, οι ανθρώπινες ψυχές βασανίζονται. Αυτό το μεγάλο γεγονός συνέβη σ αυτό το νησί. Οι ψυχές ένιωσαν αναπάντεχα μέσα τους το πάθος της ελευθερίας ν ανοίγει τα φτερά του. Κι όταν η ελευθερία ανοίγει τα φτερά της, γίνεται κοράκι... Κι έτσι, σ αυτό "Το νησί των σκουληκιών", όσοι απέκτησαν το παρεξηγημένο πάθος της ελευθερίας, έγιναν ο ένας τύραννος του άλλου. Κι ο τρελλός τραγουδιστής του δάσους τραγούδησε: "Εγώ δεν ξέρω τι θα πει ελευθερία. Είμαι ένα πουλί του δάσους που τραγουδώ...".