Η θρησκεία είναι βασική συνιστώσα της δημόσιας σφαίρας. Στο πλαίσιο αυτό, η νομοθετική ρύθμιση των σχέσεων κράτους - θρησκευμάτων συνιστά πρόκληση για κάθε εθνικό νομοθέτη. Η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στην ελληνική ρύθμιση του καθεστώτος των θρησκευτικών κοινοτήτων μέσω του ν.4301/2014, αποτελώντας μια εισαγωγική ερμηνεία των διατάξεών του. Ο νόμος 4301/2014 εισάγει στην ελληνική έννομη τάξη δύο νέες μορφές νομικής προσωπικότητας αμιγώς θρησκευτικού χαρακτήρα, γεγονός που ανταποκρίνεται στην ύπαρξη και λειτουργία των θρησκευμάτων στο πλαίσιο του δικαιώματος της θρησκευτικής αυτονομίας. Πραγματοποιείται εξαντλητική ανάλυση των διατάξεων του πρώτου μέρους του νόμου σε συνάρτηση με τη νομολογία και τα πρακτικά επεξεργασίας του νομοσχεδίου, καθώς και κριτική προσέγγισή τους, ενώ παρατίθενται στο παράρτημα οι βασικές τοποθετήσεις κατά τις εργασίες της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων.