Τα αστέρια χαραμάδες του παραδείσου είναι. Σε αυτήν τη συλλογή, η οποία αποτελείται από τέσσερις ενότητες και εξήντα ποιήματα, η ταυτότητα του ποιητικού υποκειμένου εναλλάσσεται, ακολουθώντας τη διαδρομή ωρίμανσης του ανθρώπου από το πρώτο στάδιο, αυτό της δημιουργίας του και διαμόρφωσης του χαρακτήρα του, έως και το τελευταίο, τον θάνατο. Ωστόσο, παρά το πέρασμα του χρόνου, το ποιητικό υποκείμενο εξακολουθεί να φέρει μέσα του –σαν άλλη μπάμπουσκα– κάθε νεότερο εαυτό του και να διατηρεί την ευαισθησία του. Εξακολουθεί να κρατάει ζωντανό το παιδί μέσα του. Στην αρχή, λοιπόν, το ποιητικό υποκείμενο είναι μια αγέννητη ψυχή που ετοιμάζεται να έρθει στη ζωή. Στη συνέχεια ένα αθώο παιδί που ξεκινά την εξερεύνησή του στον κόσμο κάνοντας ερωτήσεις αλλά και δίνοντας τις δικές του απαντήσεις, πολλές φορές λέγοντας αλήθειες σαν αυτές που μόνον από έναν μικρό ή «τρελό» μοιάζει να μπορεί να ακούσει κανείς. Αργότερα ένας ενήλικας που ψάχνει τη χαμένη παιδικότητα, διαμαρτύρεται, έχει συνήθειες παιδιού και ελπίζει. Και στο τέλος καταλήγει ένας ηλικιωμένος που νοσταλγεί τα παιδικά του χρόνια και αναγεννιέται. Μια ποιητική συλλογή η οποία δύναται να κάνει τον αναγνώστη να αναβιώσει το παιδί μέσα του, με ό,τι συνεπάγεται αυτό...