Όλοι µας έχουµε σπάσει ένα ποτήρι, κάποια στιγµή. Mπορεί όµως να καυχηθεί κανείς πως έχει δει θραύσµατα να συνενώνονται για να φτιάξουν ένα ποτήρι; Προφανώς όχι, γιατί είναι αδύνατον. Ωστόσο, αυτό ακριβώς κάνει το σύµπαν εδώ και 13,8 δισεκατοµµύρια χρόνια. Το κλειδί για τούτο το παράδοξο φαινόµενο είναι ο κοµβικός ρόλος του φωτός στην ιστορία του σύµπαντος. Αν η ύλη οργανώθηκε σε γαλαξίες, αστέρες και πλανήτες, αυτό έγινε χάρη στο φως, που είναι ταυτόχρονα ο αφηγητής της ιστορίας του σύµπαντος, αλλά και ο πρωταγωνιστής της. «Tο σύµπαν δεν έχει καµιά υποχρέωση να είναι ωραίο, κι όµως είναι», έχει γράψει ο γάλλος ακαδηµαϊκός Φρανσουά Τσενγκ. Άραγε, θα µπορούσε το σύµπαν να µην είναι όµορφο ή, τουλάχιστον, να µην είναι διαρθρωµένο σε περίπλοκες, µοναδικές µορφές; Και, εν τέλει, έχει το σύµπαν κάποιο νόηµα και ακολουθεί συγκεκριµένη κατεύθυνση, όπως το νερό σε µια βουνοπλαγιά, που ρέει πάντοτε από τα ψηλά στα χαµηλά; Ο Νταβίντ Ελµπάζ µάς παρασύρει σε µια άκρως πρωτότυπη, αλλά απόλυτα εύλογη εξιστόρηση της πορείας του σύµπαντος, σε µια αφήγηση που εµπλουτίζεται από λογοτεχνικές και φιλοσοφικές αναφορές. Από τα πρώτα άτοµα µέχρι τους αστέρες, τους γαλαξίες και τους ζωντανούς οργανισµούς, η ύλη οργανώνεται πάντοτε προς ολοένα και πιο σύνθετες µορφές, µε καταλύτη πάντα το φως. Το σύµπαν δεν πορεύεται σε κάθε περίπτωση προς τη µέγιστη αταξία…