Το κορίτσι κοιτάζει την αντανάκλαση του φεγγαρόσχημου προσώπου του στον καθρέφτη. Το σημάδι δεν είναι πια θαμπό. Το νιώθει να πάλλεται και να συστρέφεται, έτοιμο θαρρείς να πεταχτεί και να κατακτήσει την τρίτη διάσταση. Ταυτόχρονα, νιώθει και τη δύναμη. Από καιρό υποψιαζόταν την ύπαρξη αυτής της δύναμης, συνάμα όμως τη φοβόταν. Γιατί ήξερε βαθιά μέσα της ότι μόλις αυτή ξεσπούσε την αρχέγονη, εντροπική μανία της, δεν θα υπήρχε γυρισμός. Η δύναμη ήταν κομμάτι της, και αν κάποτε μισούσε τον εαυτό της που δεν ήταν κάποια άλλη, τώρα το μίσος θα την κατάπινε ολόκληρη αν δεν γινόταν ο εαυτός της. Απλόχερα μου πρόσφερες απώλεια, ματαίωση, μοναξιά, Πανδώρα. Μα είμαι επίμονος εγώ και το πιθάρι θα ψάξω ως τον πάτο…