Η ποίηση δημιουργήθηκε πριν τον πεζό λόγο, γιατί τρέφεται από τα βαθύτερα αισθήματά μας, γιατί ο ρυθμός συνέδεε και συνδέει τους ανθρώπους, γιατί είναι η αυθόρμητη έκφραση για τους πόθους και τους μεταφυσικούς φόβους μας, για τις ανεξήγητες απορίες, για την υπαρξιακή αγωνία μας. Είναι υπέρβαση της καθημερινότητας, είναι κρυμμένη στο άλεκτο, στο ανείπωτο, είναι σαρκοφάγος, άγριο ζώο, είναι η ανάσυρση από το ασυνείδητό μας σκοτεινών επιθυμιών, άγνωστων συναισθημάτων. Είναι ανάσυρση εσωτερικών δακρύων, πενθών, ερώτων, εύθραυστων και ασυνεχών νοημάτων, είναι κραυγή απελπισίας. Η ποίηση δείχνει ανάγλυφη και την ψυχολογία των ανθρώπων σε κάθε στροφή της Ιστορίας. Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, οι καλοί καιροί -αλλά και οι ταραγμένοι- πάντα ενέπνεαν και πάντα θα εμπνέουν. *** [...]Τα χείλη σου όψιμοι ανθοί, το βλέμμα σου λαίλαπα, το σώμα σου μυρωμένη γη, χώμα μετά τη βροχή, όμοια υγραμένο με το δικό μου σώμα. ∆ώσε μου τη μυρωδιά σου, τον ιδρώτα σου, δώσε μου τη γεύση σου, χωρίς ανάσα, μόνο κραυγή. Κραυγή φωνηέντων χωρίς κανένα σύμφωνο, χωρίς καμία συμφωνία κυρίων και κυριών, γιατί εγώ χωρίς προσδιορισμούς γεννήθηκα.[...]