Στη συλλογή διηγημάτων οι φιγούρες των ανθρώπων, εκτός του ότι μοιράζονται τις σελίδες του παρόντος βιβλίου, διαπραγματεύονται τον έρωτα, κοιτάζουν στον «εαυτό» ή στιγματίζονται από συνήθειες, με τη μοναξιά να καιροφυλακτεί στις επιλογές τους, ερήμην. Ο χώρος που κινούνται συχνά είναι άτοπος και άχρονος. Η Λουκία, η Πασιφάη, μια μουσικός, ένας φυλακισμένος διεκδικούν τη συμφιλίωση με τους δαίμονες που τους οργώνουν. Ο Θεοδόσης βλέπει το θ και το δ του ονόματός του πάνω στη γλώσσα της που παίζει ανάμεσα στα δόντια και λιώνει από τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για κείνη. Ένα βίαιο γεγονός ξυπνάει παιδικές μνήμες σε μια δημοσιογράφο που σκαλίζει τα υπολείμματα του παρελθόντος για απαντήσεις. Σ’ ένα πάρτι τα νιάτα σαρκάζουν το χρόνο, που χάνει το εύρος του ανάμεσα σε μια στοίβα ρολόγια.