Βαδίζουμε παράλληλα, περπατάμε κοιτώντας ο ένας τα μακρινά φώτα του άλλου να τρεμοπαίζουν τις άγριες ή τις γαλήνιες νύχτες, ενίοτε βγάζουμε σαν μελλοθάνατοι μια κραυγή απελπισίας και μοναξιάς στο απέραντο κενό ανάμεσά μας, καταδικασμένη να χαθεί στο κύμα και την απόσταση, ποτέ, ωστόσο, δεν βλέπουμε πραγματικά ποιον έχουμε απέναντί μας...

ΠΟΙΗΜΑΤΑ γραμμένα στο τέλος της πρώτης νιότης, σε μια εποχή προσωπικών και γεωγραφικών μετατοπίσεων, σε μια περίοδο σκληρής και «μοντέρνας» επιβολής στην πανδημική και εμπόλεμη παγκοσμιότητα, στη λήξη εντέλει των ψευδαισθήσεων και στην ανάγκη εν νέου επινόησής τους...