Φωτογραφίζουν την ομορφιά ή τη μνήμη της / παντού όπου συναντάται. / Στον ερημικό δρόμο, / στο γκρεμισμένο ρημοκλήσι, / στο γερμένο δέντρο, / στον μουτζουρωμένο τοίχο, / στην πλαστικότητα της κίνησης, / στο πέρασμα του σύγνεφου, / στο άγγιγμα της δροσοσταλιάς και του ήλιου, / στη θέα της τέχνης, / στο βίωμα της στιγμής. Η Ποίηση γίνεται έτσι κέντρισμα, / κραυγή χαράς, / πρόσκληση για ειρήνευση εσωτερική / κι ατέρμονη αγαλλίαση. Άλλα συνάμα και διαμαρτυρία, / ενθύμηση του ευγενούς, του απλού και ταπεινού, / ως και έκφραση του προσώπου / (του υγιούς, του υπομονετικού, του ασθενικού). Εν συντομία, Ποίηση / είναι η εσωτερικότητα / του Είναι — ενισχύει τις αντοχές / και στερεώνει τις προσδοκίες μας.