Η υποβολή αρχίζει από την παιδική μας ηλικία. Οι λέξεις μοιάζουν με σταλαγματιές νερού, αλλά το νερό μπορεί ν ανοίξει μια τρύπα στον σκληρότερο γρανίτη, ενώ οι υποβολές μοιάζουνε περισσότερο με λιωμένο κερί. Σταλαγματιές που κολλάνε και ενσωματώνονται με το αντικείμενο πάνω στο οποίο πέφτουν, ώσπου να το σκεπάσουν ολότελα με τη σκληρή τους κρούστα. Κι έτσι στο τέλος, ο νους των παιδιών είναι μόνο το σύνολο αυτών των υποβολών, κι αυτές οι υποβολές είναι το σύνολο του νου του κάθε παιδιού και όχι μόνο απλώς παιδιού: αυτό το περιεχόμενο θα το διατηρήσει και στην ενήλικη φάση του. Σε όλη του τη ζωή, ο νους που κρίνει και επιθυμεί και αποφασίζει θα είναι ρυθμισμένος μόνο από αυτές τις υποβολιμαίες σκέψεις ή ιδέες...