ΖΗΣΕ... ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ! Σέρνεσαι... γιατί έτσι έμαθες να ζεις... Ασπάστηκες και προσκύνησες, όσους την προσταγή τους... την έχεις για ευαγγέλιο. Ηδονίζεσαι να υποκλίνεσαι, μήπως και σε προσέξουν, σ’ αυτούς που σου χαράξανε... το δρόμο το "φθηνό". Εκλιπαρείς ημιμαθείς, με βλέμμα ικεσίας, γιατί σου ’μάθανε ... να ’σαι ερπετό, να ‘σαι γονατισμένος. Ισοπεδώνεις άξιους, για να ’σαι αρεστός, κι ομοίους σου γεννάς. Αγωνιάς για τ’ αύριο... το σάλιο σου ξοδεύεις. Μήπως και άλλος πιότερο, θα γλύψει "ανωτέρους". Κι είναι η ματιά σου αφόρητη, γεμάτη υποτέλεια. Μια δούλα αξιοπρέπεια, χωρίς "ύψος" και "τιμή". Και το κακό κληροδοτείς, στο σπέρμα και στη μήτρα... αντίστοιχοι σαλίγκαροι, να ‘ναι και τα παιδιά σου. Γιατί ποτέ δεν τόλμησες... γιατί δεν το μπορούσες! Σαπίλα και ξεχρέωμα, είχες για οδηγούς. Μα τρόμος και ρίγος σ’ έπιασε, στο λήθαργο τ’ ονείρου... σαν άκουσες να σε καλεί το σύνθημα της νιότης. Αυτήν που την μαντάρισες κι έγινες ερπετό. "Ζήσε... αν τολμάς!..."