Έντεκα κομμάτια πρόζας και ένα θεατρικό έργο με τον τίτλο Ζωντανές εικόνες. Όλα περιστρέφονται γύρω από την Αγία Πετρούπολη, σαν να συμβαίνουν σε ένα φανταστικό μέρος, ακόμα κι όταν βρισκόμαστε στη Μασαχουσέτη, στο Σαν Φρανσίσκο ή στη Σιβηρία, και αντιμετωπίζουμε την παιδική ηλικία, την πρώτη αγάπη ή κάποια οδυνηρή απώλεια. Ο Μόισεϊ και η Αντονίνα εργάζονται στο Ερμιτάζ, το οποίο γίνεται και το τελευταίο τους καταφύγιο τον χειμώνα του 1941. Υπομένοντας το κρύο και την πείνα, στην αρχή απαγγέλλουν ποίηση, αφηγούνται το παραμύθι της Βασίλισσας του χιονιού, αναπαριστούν πίνακες του Ρέμπραντ. Όταν προσπαθούν να θυμηθούν ένα τραγούδι, οι φωνές τους τούς εγκαταλείπουν. Οι συζητήσεις τους σταδιακά περιορίζονται σε απλές, βασικές κουβέντες. Όλα αυτά αποτελούν την «αποτύπωση φωνών» αληθινών ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στην πολιορκία του Λένινγκραντ. Η ποιητική γλώσσα της Πολίνα Μπαρσκόβα μας καλεί να παραστούμε κι εμείς σ’ αυτές τις αποσπασματικές εικόνες, που αντλούν από τη ζωή και την τέχνη για να αποδώσουν μια εμπειρία προσωπικού τραύματος, τοποθετημένες η καθεμία στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας. Συνυφαίνοντας προσωπικές και πολιτισμικές αναμνήσεις, αψηφά τους κλασικούς τρόπους αφήγησης, όχι προγραμματισμένα, αλλά με βάση μια υπαρξιακή εμπειρία.