Α ΠΟΤΑΜΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ Αυτός που εργάζεται στο όνειρο Ξεκινά απ’ την Ασκληπιού Και κατηφορίζει στις γκρίζες ζώνες της Ιπποκράτους...

αρχίζω μια νέα ζωή ...

«...

«Πονάει η αγάπη, τεντώνεται όλους να τους χωρέσει» Ο χρόνος αποτελεί στο έργο ένα διακύβευμα φωτός, η μοναξιά φορά τα χρώματα ενός σπάνιου πουλιού...

Ακολουθάω τρέχοντας, μέχρι το παρεκκλήσι του γκαβού, ένα σμήνος από φυγόκεντρα μελίσσια...

-

Έξω η νύχτα ψηνόταν...

-

Μ...

έτσι, ανάμεσα στο υπαρκτό της θλίψης και το ανύπαρκτο της νιότης σαν τυφλός ακροβατείς, σκοτώνεις τ΄΄ όνειρο ξανά αρνούμενος την πλάνη...

Ακόμη κι αν δεν υπήρχες, θα σε έστηνα στην καθήγκλα σου...

Όσο κοιτούσε το καλογραμμένο, σαν δώρο ενός άδικου θεού, πρόσωπο του φίλου του, τόσο πιο αντιπαθητικό του φαινόταν...

Άντρες στο κενό αέρος ανάμεσα στη νεότητα και τη μέση ηλικία, στον γάμο και την εργένικη ζωή, στον μικροαστικό εφησυχασμό και τη μοναχική ανασφάλεια, στο πίσω που έχει οριστικά φύγει, στο εμπρός που δεν υπόσχεται τίποτα, και στο εδώ που μοιάζει ακίνητο και παγωμένο...

με τη συνείδηση του ...

Οι φάλαινες στο φεγγάρι είναι μια συλλογή διηγημάτων που διαδραματίζονται σε διάφορους χρόνους και τόπους, υπαρκτούς ή μη, με κοινό θεματικό άξονα την ανεκπλήρωτη ή κρυφή επιθυμία, το τραύμα και τη διαφορετικότητα...