Aυτό το πόνημα καλύπτει περίοδο 100 ετών για την οποία δεν υπάρχει πλήρης και αξιόπιστη ελληνική βιβλιογραφία σχετικά με την πληροφορική...

-

Πρόκειται για μία σειρά αφορισμών αινιγματικών και αποκαλυπτικών ταυτόχρονα, για ενσταλλάγματα σοφίας γεμάτα αμφίσημες νοηματοδοτήσεις, με μυστικούς υπαινιγμούς και μία αδιόρατη ειρωνική διάθεση...

Ο Ιάννης Ξενάκης (1922-2001), πολιτικός μηχανικός, αρχιτέκτονας, μουσικός συνθέτης, εικαστικός καλλιτέχνης, επαναδιατυπώνει τη σχέση μουσικής και αρχιτεκτονικής, ήχου και χώρου στον 20ό αιώνα, εισάγοντας μαθηματικές θεωρίες...

Ένας σπόρος πικραλίδας αφηγείται το θαύμα και την περιπέτεια της ζωής...

Ο ανομολόγητος έρωτας δύο αγοριών από τη Μασσαλία για ένα κορίτσι που είχε φτάσει στο λιμάνι, διωγμένη από τον πόλεμο της Αλγερίας...

Ένα συμβολαιογραφείο γίνεται το σκηνικό όπου διάφοροι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν, αφήνοντας ο καθένας πίσω το βάρος της δικής του ιστορίας, της δικής του υπογραφής πάνω στο χαρτί...

Η «Δασκαλόπετρα» είναι το πέμπτο ποιητικό βιβλίο του Ορφέα Απέργη (Αθήνα, 1974)...

Γνώρισε τις τέσσερις εποχές του χρόνου μέσα από τρίστιχα ποιηματάκια (χαϊκού)! Νέο σπιτικό – με κάθε του κλαδάκι και πιο άνοιξη...

Ο Μαίτρ πισωπατά δύο βήματα και κάνει κομψή ρεβεράντζα παραχωρώντας ευγενικά την θέση του: Το λευκό πυροτέχνημα ελύτης-ελύτης διασχίζει όλο χάρη το θολό και γκρίζο γαλάζιο του Φεβρουαρίου κι ανατινάζεται αλυσιδωτά ξανά, και ξανά, ανοίγοντας σαν φαντασμαγορικό άνθος...

Ένα σπίτι γεμάτο φίδια και φαντάσματα...

Αλλάζει ο κόσμος και πρέπει ν’ αλλάζει ο τρόπος μας που γράφουμε ποιήματα είναι το κλειστό δωμάτιο πολύ πια σκοτεινό, ο αέρας μυρίζει μούχλα κι αποφορά αφώτιστης γωνιάς δρόμου 
στη μέση νύχτα και το χέρι μας, το χέρι μας αγγίζει μόνο το άλλο μας χέρι – δεν αρκεί ούτε στην αίσθηση που αφήνει η αφή, ούτε στο σχέδιο που κάναμε για τον εαυτό μας, για τον κόσμο, μέσα σε τετραγωνισμένα μέλλοντα ακριβείας υπάρχει τρόπος; θα μου πεις· υπάρχει, δεν υπάρχει, πρέπει να υπάρξει, αλλιώς γιατί ανησυχούμε για τις μέλισσες που φθίνουν και πλέον δεν θα δίνουν επικονίαση στην ανθισμένη μας φαυλότητα ο κόσμος όλος ξέρει πως δε χωράμε πια σ’ αυτόν τον κόσμο, οπότε λέω να στρέψουμε το βλέμμα μας σε κάποιον έστω λίγο κι αφιλόξενο ουρανό, αρκεί να κρατιόμαστε σφιχτά – το σκοτάδι όλο θα πυκνώνει μέσα κι έξω απ’ τις λέξεις, αγάπη μου...

Στέκονται γυμνοί μπροστά από παράθυρα, γεννούν ψάρια, με το ένα πόδι στο νερό και το άλλο στη λάσπη, δίπλα από τοστιέρες, λάμπες, φωτοτυπικές μηχανές, κρατώντας στο ένα χέρι κόκαλα και στο άλλο μισοφαγωμένα μπέργκερ, ακροβατώντας από πάσσαλο σε πάσσαλο, μεταξύ γης και ουρανού, μεταξύ ενός «και» κι ενός «τζ̌αι», μισοί πουκάμισο μισοί νυχτικό, κωμικοτραγικοί, ονειρεύονται ψάθινα καπέλα κι ευτυχισμένους γονείς, φαντάσματα που ενώθηκαν στα μισά του δρόμου, άνθρωποι εξαφανισμένοι που μόλις εμφανίστηκαν...

-

Όλοι οι άνθρωποι μαζί, καταναλώνουμε πάνω από 300 εκατομμύρια τόνους πλαστικού κάθε χρόνο...