[…] Διασταυρώθηκαν τα ξίφη των μαχητικών καυσαερίων στον ουρανό της νότιας επαρχίας πάνω ακριβώς από τον άγνωστο ταριχευμένο στρατιώτη και τον εύθραυστο δρομέα που μόνιμα ακίνητος κόβει το νήμα της ιλιγγιώδους ζωής μας...
Πέρασε ένας μήνας, μέχρι να αποφασίσει να χρησιμοποιήσει όλη την άδειά του και να μείνει σπίτι, για να συνέλθει, για να μπορεί πλέον να κοιτάζει τους συνανθρώπους του στα μάτια...
Ποιων στοχασμών η αλήθεια, ποια έξαρση ψυχής μ’ οδήγησε σε τούτη την απόφαση ζωής, σ’ αυτό το μονοπάτι; Γιατί νηφάλια σκέψη δεν μπορεί στη μοναξιά να σε πλανεύει, σε αδιέξοδα να σε γυρνά κι εσύ να τ’ αποδέχεσαι χωρίς αντίσταση, δίχως παράπονο και καταφρόνια...